आजीजवळ जाऊन सगळी बडबड आणि तणतण मी केली,
माझं बोलणं ऐकून, माझे डोळे पुसून, पाठीवर हात फिरवत
आज्जी फक्त एवढंच म्हणाली,
''पोरी, आयुष्य असंच असतं''
समजूत पटल्यासारखी शांत होऊन मी खोलीच्या बाहेर पडले
तर ती हमसून -हमसून रडू लागली....
तेव्हा मी ही इतकंच म्हणाले,
''आज्जी, तू तरी कुठं सरावलीएस अजून आयुष्याला ?''